Τα αυτοάνοσα νοσήματα είναι αποτέλεσμα λανθασμένης στόχευσης των υγιών ιστών του οργανισμού από το ανοσοποιητικό σύστημα. Όταν ο οργανισμός επιτίθεται στον θυρεοειδή αδένα, εμφανίζεται μία πάθηση γνωστή ως θυρεοειδίτιδα Hashimoto, χρόνια λεμφοκυτταρική θυρεοειδίτιδα ή αυτοάνοση θυρεοειδίτιδα. Η νόσος έχει πάρει το όνομά της από τον Ιάπωνα γιατρό που την περιέγραψε για πρώτη φορά το 1912, τον Δρ Haruko Hashimoto.
Η θυρεοειδίτιδα Hashimoto αποτελεί το συχνότερο αίτιο υποθυρεοειδισμού παγκοσμίως. Αποτελεί επίσης το συχνότερο αυτοάνοσο νόσημα. Επηρεάζει τόσο τους άνδρες όσο και τις γυναίκες και μπορεί να εμφανιστεί σε οποιαδήποτε ηλικία. Εμφανίζεται με υψηλότερα ποσοστά στις γυναίκες και σε ασθενείς με οικογενειακό ιστορικό θυρεοειδοπάθειας ή άλλων αυτοάνοσων νοσημάτων.
Θυρεοειδιτιδα Hashimoto και Υποθυρεοειδισμος
Ο θυρεοειδής αδένας αποτελεί μέρος του ενδοκρινικού συστήματος. Ρυθμίζει ένα μεγάλο αριθμό ζωτικών λειτουργιών του ανθρωπίνου σώματος, ενώ επηρεάζει επίσης τη λειτουργία κάθε κυττάρου, ιστού και οργάνου στο σώμα μας. Οι δράσεις της αυτές γίνεται κυρίως με την έκκριση ορμονών οι οποίες ελέγχουν την ταχύτητα μετατροπής των θρεπτικών ουσιών σε ενέργεια, μία χημική διαδικασία γνωστή ως μεταβολισμός.
Ο γιατρός υποπτεύεται συνήθως τη θυρεοειδίτιδα Hashimoto σε ασθενείς με χαμηλά επίπεδα θυρεοειδών ορμονών, διογκωμένο θυρεοειδή αδένα ή αρκετά επεισόδια αποβολών χωρίς προφανή αιτιολογία. Η διάγνωση επιβεβαιώνεται συνήθως με τις εξετάσεις αίματος στις οποίες αναζητούνται συγκεκριμένα αντισώματα για τον θυρεοειδή.
Η θυρεοειδίτιδα Hashimoto μπορεί σταδιακά να προκαλέσει βλάβες στο θυρεοειδή αδένα οι οποίες προκαλούν εμφάνιση υποθυρεοειδισμού. Ο υποθυρεοειδισμός μπορεί να προκαλέσει μία σειρά συμπτωμάτων τα οποία συνδέονται με την επιβράδυνση του μεταβολισμού. Αυτά περιλαμβάνουν συνήθως αίσθημα κόπωσης, δυσανεξία στο κρύο, απώλεια της όρεξης, αύξηση του σωματικού βάρους, κατάθλιψη, ξηροδερμία, τριχόπτωση, δυσκοιλιότητα και υψηλή χοληστερόλη.
Ο υποθυρεοειδισμός δεν αποτελεί την μοναδική επιπλοκή που σχετίζεται με τη θυρεοειδίτιδα Hashimoto. Σε ορισμένους ασθενείς, η νόσος μπορεί να προκαλέσει βρογχοκήλη. Όσο μεγαλύτερη είναι η βρογχοκήλη, τόσο μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα να μπορεί να γίνει αντιληπτή με γυμνό μάτι. Μία αρκετά μεγάλη βρογχοκήλη μπορεί να προκαλέσει επιπλέον συμπτώματα, όπως για παράδειγμα δυσκολία στην κατάποση. Στην περίπτωση αυτή μπορεί να χρειαστεί ολική ή μερική αφαίρεση της βρογχοκήλης.
Τυπικη Θεραπεια της Θυρεοειδιτιδας Hashimoto
Μετά τη διάγνωση της νόσου, η θυρεοειδίτιδα Hashimoto συνήθως αντιμετωπίζεται με απλή παρακολούθηση. Αν εμφανιστεί υποθυρεοειδισμός (ακόμα και ήπιος υποθυρεοειδισμός σε έγκυες γυναίκες), αντιμετωπίζεται με την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή (συνθετικές θυρεοειδείς ορμόνες).
Η Επιλογη της Χειρουργικης Επεμβασης
Το 2019, μία καλοσχεδιασμένη, επαναστατική έρευνα από το Νοσοκομείο Telemark της Νορβηγίας συνέκρινε τα οφέλη της θυρεοειδεκτομής (αφαίρεσης του θυρεοειδούς αδένα) σε ασθενείς με θυρεοειδίτιδα Hashimoto έναντι της τυπικής φαρμακευτικής θεραπείας.
Οι εθελοντές ήταν 18-79 ετών, είχαν θυρεοειδικά αντισώματα τουλάχιστον 10 φορές υψηλότερα από το φυσιολογικό όριο και λάμβαναν στο σύνολό τους φάρμακα για τον θυρεοειδή. Παρά το γεγονός ότι είχαν φυσιολογικά επίπεδα θυρεοειδών ορμονών (χάρη στα φάρμακα), οι εθελοντές ανέφεραν διάφορα συμπτώματα που επηρέαζαν την ποιότητα ζωής τους, όπως αίσθημα κόπωσης και μυαλγίες.
Από τους 147 εθελοντές που ολοκλήρωσαν την έρευνα, οι 73 έκαναν τελικά χειρουργική αφαίρεση του θυρεοειδούς. Αυτοί που δεν εγχειρήστηκαν συνέχισαν να λαμβάνουν την τυπική φαρμακευτική θεραπεία.
Τα αποτελέσματα σε αυτούς που χειρουργήθηκαν ήταν εντυπωσιακά. Τα επίπεδα των αντισωμάτων έφτασαν σε σχεδόν φυσιολογικά επίπεδα, η ποιότητα ζωής βελτιώθηκε, το αίσθημα κόπωσης επίσης περιορίστηκε σε φυσιολογικά επίπεδα.
Συγκρατημενη Αισιοδοξια
Η έρευνα ουσιαστικά ανοίγει το δρόμο για την επιλογή της χειρουργικής αφαίρεσης σε ασθενείς με θυρεοειδίτιδα Hashimoto που δεν ανακουφίζονται επαρκώς από τα συμπτώματα της νόσου με τη φαρμακευτική θεραπεία.
Ωστόσο, η έρευνα, παρά το γεγονός ότι είχε διεξαχθεί σωστά, είχε σχετικά μικρό μέγεθος. Χρειάζεται σίγουρα να γίνουν μεγαλύτερης διάρκειας έρευνες και να εξεταστούν επίσης διαφορετικοί πληθυσμοί ασθενών.
Είναι επίσης σημαντικό να τονίσουμε ότι το χειρουργείο του θυρεοειδούς σε ασθενείς με προχωρημένη θυρεοειδίτιδα Hashimoto είναι επίσης εξαιρετικά δύσκολο. Η συχνότητα των επιπλοκών, μεταξύ των οποίων και ο τραυματισμός του λαρυγγικού νεύρου (που ελέγχει τη φωνή) ή των παραθυρεοειδών αδένων, είναι ιδιαίρερα αυξημένος. Επιπλέον, μετά την αφαίρεση του θυρεοειδούς, ο οργανισμός χάνει την ικανότητα παραγωγής θυρεοειδών ορμονών επομένως ο ασθενής πρέπει να παίρνει φάρμακα εφ’όρου ζωής.
Επομένως, μέχρι να γίνουν περισσότερες έρευνες, η χειρουργική αφαίρεση του θυρεοειδούς πρέπει να γίνεται μόνο σε ασθενείς με σημαντική διόγκωση που προκαλεί δυσκολία στην κατάποση.
Βιβλιογραφία: Harvard Health
Πηγή: Δρ. Αντώνιος Δημητρακόπουλος, pathologia.eu
