Όλα όσα πρέπει να ξέρετε για τις ουρολοιμώξεις

Οι λοιμώξεις του ουροποιητικού συστήματος είναι από τις συχνότερες βακτηριακές λοιμώξεις των ενηλίκων και μπορούν να αφορούν το κατώτερο ή το ανώτερο ουροποιητικό σύστημα. Σε φυσιολογικές συνθήκες, τα βακτήρια που εισέρχονται στο ουροποιητικό σύστημα απομακρύνονται γρήγορα από τον οργανισμό πριν προκαλέσουν συμπτώματα. Ωστόσο, κάποιες φορές τα βακτήρια καταφέρνουν να ξεπεράσουν τη φυσική άμυνα του οργανισμού και να προκαλέσουν λοίμωξη. Η λοίμωξη της ουρήθρας λέγεται ουρηθρίτιδα ενώ η λοίμωξη της ουροδόχου κύστης λέγεται κυστίτιδα. Κάποιες φορές τα βακτήρια “ταξιδεύουν” μέχρι τους ουρητήρες για να πολλαπλασιαστούν και να προσβάλλουν τα νεφρά. Η λοίμωξη των νεφρών λέγεται πυελονεφρίτιδα και αποτελεί την πιο σοβαρή μορφή λοίμωξης του ουροποιητικού συστήματος.

Λοιμωξεις του Κατωτερου Ουροποιητικου

• Κυστίτιδα
• Ουρηθρικό σύνδρομο – οξεία ουρηθρίτιδα
• Προστατίτιδα (οξεία/χρόνια)

Λοιμωξεις του Ανωτερου Ουροποιητικου

• Πυελονεφρίτιδα με ή χωρίς νεφρικό/παρανεφρικό απόστημα

Ανάλογα με τη συνύπαρξη ή όχι λειτουργικών ή ανατομικών διαταραχών του ουροποιητικού συστήματος διακρίνονται σε επιπλεγμένες ή μη επιπλεγμένες.

Μη Επιπλεγμενες Λοιμωξεις του Ουροποιητικου Συστηματος

• Κυστίτιδα και οξεία πυελονεφρίτιδα σε υγιείς, μη εγκύους γυναίκες προεμμηνοπαυσιακής ηλικίας

Επιπλεγμενες Λοιμωξεις του Ουροποιητικου Συστηματος

• Άνδρες και παιδιά
• Ασθενείς με Σακχαρώδη Διαβήτη
• Κύηση
• Ασθενείς με υποκείμενη αποφρακτική διαταραχή (νεφρολιθίαση, υπερτροφία του προστάτη)
• Λοιμώξεις με διάρκεια συμπτωμάτων > 7ημέρες
• Νοσοκομειακή λοίμωξη του ουροποιητικού
• Νεφρική ανεπάρκεια
• Ανοσοκαταστολή
• Λειτουργική ή ανατομική ανωμαλία και ύπαρξη ξένου σώματος (ουροκαθετήρα, stent ή νεφροστομίας),
• Ασθενείς με νευρολογικές διαταραχές και νευρογενή κύστη

Τι προκαλει τις ουρολοιμωξεις;

Η μεγάλη πλειονότητα των ουρολοιμώξεων και στα δύο φύλα είναι αποτέλεσμα της αυξήσεως του αριθμού των μικροβίων που αποικίζουν το έξω στόμιο της ουρήθρας και της εγκατάστασής τους στην ουροδόχο κύστη. Συνήθως οφείλονται σε βακτήρια που ζουν στο έντερο. Συγκεκριμένα το βακτήριο Escherichia Coli (E. Coli) είναι υπεύθυνο για τη συντριπτική πλειοψηφία των ουρολοιμώξεων (80%). Οι υπόλοιπες περιπτώσεις οφείλονται σε άλλους μικροοργανισμούς όπως είναι ο σαπροφυτικός σταφυλόκοκκος (Staphylococcus saprophyticus), o πρωτέας (Proteus mirabilis),η κλεμπσιέλλα (Klebsiella ssp) και ο εντερόκοκκος. Στις επιπλεγμένες ουρολοιμώξεις συχνά εμπλέκονται και άλλα πιο σπάνια και πιο επιθετικά παθογόνα. Μικρόβια όπως τα χλαμύδια και το μυκόπλασμα μπορούν να προσβάλλουν την ουρήθρα και το αναπαραγωγικό σύστημα αλλά όχι την ουροδόχο κύστη. Οι λοιμώξεις από χλαμύδια και μυκόπλασμα μεταδίδονται κυρίως με την σεξουαλική επαφή.

Ποιοι κινδυνευουν να παθουν ουρολοιμωξη;

Παρά το γεγονός ότι ο καθένας μπορεί να πάθει ουρολοίμωξη, κάποιοι άνθρωποι είναι πιο επιρρεπείς στις λοιμώξεις από άλλους.

Η συχνότητα εμφάνισης των ουρολοιμώξεων είναι μεγαλύτερη στις γυναίκες. Οι περισσότερες γυναίκες παθαίνουν τουλάχιστον μία ουρολοίμωξη κατά τη διάρκεια της ζωής τους με ένα ποσοστό 20% να παθαίνει παραπάνω από μία. Αυτό συμβαίνει συχνότερα σε έγκυες, σεξουαλικά ενεργές γυναίκες ή γυναίκες που βρίσκονται στην εμμηνόπαυση.

Αυτό οφείλεται κυρίως σε ανατομικούς λόγους. Το μικρό μήκος της γυναικείας ουρήθρας, σε σχέση με το μεγάλο μήκος της ανδρικής, αποτελεί μικρό εμπόδιο για τα μικρόβια και η υπερπήδηση του είναι σχετικά εύκολη. Η σεξουαλική πράξη επίσης αποτελεί έναν ισχυρό και ανεξάρτητο παράγοντα κινδύνου , επιτρέποντας με μηχανικό τρόπο την ευκολότερη άνοδο των μικροβίων της ουρήθρας στην κύστη και την πρόκληση ουρολοίμωξης (sex induced cystitis).

Επιπλέον έχει βρεθεί ότι κάποιες μέθοδοι αντισύλληψης , αυξάνουν τον κίνδυνο εμφάνισης ουρολοιμώξεων.

Σε αυτές ανήκουν ορισμένα σπερματοκτόνα πού μπορεί να ερεθίσουν το δέρμα, αυξάνοντας τον κίνδυνο εισβολής βακτηριδίων στους περιβάλλοντες ιστούς όπως και η χρήση διαφράγματος πού μπορεί να επιβραδύνει τη ροή των ούρων και να επιτρέψει στα βακτήρια να πολλαπλασιαστούν. Η χρήση προφυλακτικών, τέλος, συνδέεται επίσης με αυξημένο κίνδυνο ουρολοιμώξεων, πιθανότατα λόγω τραυματισμών που εμφανίζονται στον κόλπο κατά την σεξουαλική πράξη. Έτσι λοιπόν συνδυασμός σπερματοκτόνων, διαφράγματος και προφυλακτικού αυξάνει ακόμα περισσότερο τον κίνδυνο ουρολοίμωξης.

Ασθενείς με κακώσεις του νωτιαίου μυελού ή βλάβη των νεύρων γύρω από την ουροδόχο κύστη παρουσιάζουν δυσκολία κένωσης της κύστης κατά την ούρηση, με αποτέλεσμα τα ούρα που παραμένουν στην κύστη να είναι πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη βακτηρίων.

Οποιαδήποτε πάθηση του ουροποιητικού συστήματος που εμποδίζει τη ροή των ούρων (για παράδειγμα μία πέτρα στα νεφρά ή υπερπλασία του προστάτη) αυξάνει την πιθανότητα ουρολοιμώξεων.

Άτομα με διαβήτη ή με προβλήματα του ανοσοποιητικού συστήματος έχουν αυξημένο κίνδυνο για ουρολοιμώξεις.

Μία άλλη αρκετά κοινή πηγή λοίμωξης είναι οι καθετήρες που τοποθετούνται στην ουρήθρα και την ουροδόχο κύστη. Οι καθετήρες μειώνουν την ικανότητα του σώματος να καθαρίσει τα μικρόβια από το ουροποιητικό σύστημα. Τα βακτήρια ταξιδεύουν μέσω του καθετήρα και φτάνουν στο εσωτερικό της ουροδόχου κύστης όπου μπορούν να πολλαπλασιαστούν. Κάποιος που δεν μπορεί να ουρήσει φυσιολογικά, είναι σε κώμα ή βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση συχνά χρειάζεται καθετήρα για αρκετές ημέρες. Καλό είναι η χρήση ουροκαθετήρων να γίνεται μόνο όταν είναι απολύτως απαραίτητο με σκοπό να μειωθεί ο κίνδυνος κάποιας ουρολοίμωξης.

Ποια ειναι τα συμπτωματα της ουρολοιμωξης;

Οι λοιμώξεις της ουροδόχου κύστης (κυστίτιδες) ή της ουρήθρας που είναι γνωστές και ως λοιμώξεις του κατώτερου ουροποιητικού και συνήθως προκαλούν:

• Πόνο ή δυσφορία στην ούρηση
• Συχνοουρία
• Αίσθημα ατελούς κένωσης της κύστης
• Άλγος χαμηλά στην κοιλία
• Θολά, δύσοσμα ή/και αιματηρά ούρα
• Γενικό αίσθημα αδιαθεσίας και κόπωσης

Οι λοιμώξεις των νεφρών ή των ουρητήρων είναι γνωστές και ως λοιμώξεις του ανώτερου ουροποιητικού και συνήθως είναι υπεύθυνες για τα όλα τα παραπάνω συμπτώματα καθώς και:

• Υψηλό πυρετό με ρίγος
• Πόνος στα πλευρά ή στην οσφύ
• Ναυτία ή εμέτους
• Σύγχυση
• Κεφαλαλγία

Οι λοιμώξεις του κατώτερου ουροποιητικού είναι συχνές και συνήθως ακίνδυνες. Αντιθέτως στις λοιμώξεις του ανώτερου ουροποιητικού η βαρύτητα της κλινικής εικόνας ποικίλλει, από πολύ σοβαρή που μπορεί να καταλήξει σε σηπτικό σοκ, έως πολύ ελαφρά που μόλις γίνεται αντιληπτή από τον ασθενή. Μεγαλύτερο κίνδυνο επιπλοκών εμφανίζουν άτομα με ανοσολογικό έλλειμμα και χρόνια υποκείμενα νοσήματα.

Ποτε πρεπει να απευθυνθειτε σε ιατρο;

Αν έχετε κάποιο από τα προαναφερθέντα συμπτώματα ουρολοίμωξης , πρέπει να επισκεφθείτε το γιατρό σας. Ειδικά αν τα συμπτώματα σας παραπέμπουν σε λοίμωξη του ανώτερου ουροποιητικού συστήματος η άμεση ιατρική εξέταση είναι επιβεβλημένη. Η βαρύτητα της νόσου είναι εκείνη που θα κρίνει την εισαγωγή σας στο Νοσοκομείο καθώς και το είδος της θεραπευτικής αγωγής που θα πρέπει να λάβετε.

Πως γινεται η διαγνωση της ουρολοιμωξης;

Για την διάγνωση της ουρολοίμωξης αφού προηγηθεί η λήψη ενός εκτενούς ιατρικού ιστορικού και μια ενδελεχής κλινική εξέταση από τον θεράποντα ιατρό σας, απαιτείται στη συνέχεια μία εξέταση ούρων για να ανιχνευθεί η παρουσία βακτηρίων ή λευκών αιμοσφαιρίων σε αυτά. Για να δώσετε ένα “καθαρό” δείγμα ούρων απαιτείται προσεκτικός καθαρισμός των έξω γεννητικών οργάνων και στη συνέχεια η λήψη δείγματος στο μέσο περίπου της ούρησης σε ένα αποστειρωμένο δοχείο. Αυτό γίνεται με σκοπό να αποτραπεί η επιμόλυνση του δείγματος από βακτήρια της περιοχής των γεννητικών οργάνων. Στη συνέχεια το δείγμα αποστέλλεται στο εργαστήριο για καλλιέργεια. Για να γίνει η καλλιέργεια, μέρος του δείγματος ούρων τοποθετείται σε δοκιμαστικό σωλήνα ή σε επιφάνεια που ευνοεί την ανάπτυξη των βακτηρίων. Με αυτό τον τρόπο μπορούμε να ταυτοποιήσουμε τα βακτήρια. Η καλλιέργεια διαρκεί 1-3 ημέρες. Τέλος, μπορεί να χρειαστεί ένα ακόμα τεστ που λέγεται αντιβιόγραμμα και εξετάζει την ευαισθησία των βακτηρίων σε διάφορα αντιβιοτικά με σκοπό να προσδιοριστεί το ιδανικό αντιβιοτικό για την θεραπεία σας.

Χρειαζεται να υποβληθω σε καποια αλλη διαγνωστικη εξεταση;

Αν πάσχετε από υποτροπιάζουσες ουρολοιμώξεις που δεν σχετίζονται με τη σεξουαλική επαφή ή έχετε συμπτωματολογία που αφορά το ανώτερο ουροποιητικό, πρέπει να γίνεται πλήρης έλεγχος της ανατομικής ακεραιότητας του ουροποιητικού συστήματος. Αυτός καθορίζεται από τον γιατρό σας και μπορεί να περιλαμβάνει :

• Υπέρηχο νεφρών και ουροδόχου κύστης
• Ενδοφλέβια πυελογραφία που θα συνοδεύεται από απεκκριτική κυστεογραφία προ και μετά ούρησης
• Σπινθηρογράφημα DMSA
• Αξονική Τομογραφία
• Ουροδυναμικό έλεγχο
• Κυστεοσκόπηση

Θεραπεια των ουρολοιμωξεων

Οι περισσότερες ουρολοιμώξεις προκαλούνται από βακτήρια και επομένως θεραπεύονται με τη χρήση αντιβιοτικών. Ωστόσο, συνεχώς αναπτύσσονται νέα στελέχη βακτηρίων που πολλές φορές είναι ανθεκτικά στα ευρέως χρησιμοποιούμενα αντιβιοτικά. Κάθε φορά που λαμβάνουμε αντιβιοτικά , τα βακτήρια που ζουν φυσιολογικά στο σώμα μας (όπως αυτά που βρίσκονται στο έντερο) μπορεί να αναπτύξουν μηχανισμούς αντοχής σε αυτά τα. Αυτό είναι ένα ολοένα αυξανόμενο πρόβλημα που δημιουργεί συχνά προβλήματα στη θεραπευτική αντιμετώπιση των ουρολοιμώξεων.

Μερικές φορές συμπτώματα ουρολοίμωξης μπορεί να προκληθούν από άλλες ασθένειες όπως για παράδειγμα από κάποια σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα.

Σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να υπάρχουν βακτήρια στα ούρα χωρίς όμως να προκαλούν λοίμωξη (η κατάσταση αυτή είναι γνωστή ως ασυμπτωματική βακτηριουρία). Αν τα συμπτώματά σας προκαλούνται από κάποια άλλη νόσο τότε θα χρειαστείτε διαφορετική θεραπεία. Οι περισσότερες νεαρές γυναίκες που πάσχουν από μη επιπλεγμένη ουρολοίμωξη του κατώτερου ουροποιητικού συστήματος θεραπεύονται με τη χορήγηση βραχυχρόνιας αντιβιοτικής αγωγής διάρκειας 3 ημερών. Τα εφάπαξ χορηγούμενα σχήματα είναι λιγότερο αποτελεσματικά και δεν συνιστώνται πλέον. Τα θεραπευτικά σχήματα μεγαλύτερης διάρκειας, έχουν περισσότερες παρενέργειες, αυξάνουν την πιθανότητα ανάπτυξης αντοχής ενώ δεν υπερτερούν σε αποτελεσματικότητα. Μετά τη θεραπεία μια εξέταση ούρων μας βοηθά να επιβεβαιώσουμε ότι η λοίμωξη έχει παρέλθει. Το να ακολουθήσετε όλη τη θεραπεία που σας έχει συνταγογραφήσει ο γιατρός σας είναι εξαιρετικά σημαντικό γιατί πολλές φορές η λοίμωξη δεν έχει θεραπευτεί τελείως όταν εξαφανίζονται τα συμπτώματά της.

Οι ασθενείς με σοβαρές λοιμώξεις των νεφρών ίσως χρειαστεί να εισαχθούν σε νοσοκομείο μέχρι να μπορούν να πάρουν τα φάρμακα και υγρά που χρειάζονται από μόνοι τους. Οι λοιμώξεις των νεφρών μπορεί να χρειάζονται εβδομάδες αντιβιοτικής θεραπείας. Σε ενήλικες σπάνια προκαλούν σοβαρή νεφρική βλάβη ή νεφρική ανεπάρεκεια εκτός αν έχουν παραμείνει χωρίς θεραπεία για μεγάλο χρόνικο διάστημα ή συνυπάρχουν με απόφραξη του ουροποιητικού συστήματος.

Οι λοιμώξεις της ουροδόχου κύστης συχνά θεραπεύονται αυτόματα, αλλά η αντιβιοτική θεραπεία μειώνει σημαντικά τη διάρκεια των συμπτωμάτων. Οι ασθενείς συνήθως παρουσιάζουν βελτίωση μέσα σε 1 ή 2 ημέρες θεραπείας. Τα συμπτώματα των λοιμώξεων των νεφρών και του προστάτη διαρκούν περισσότερο. Το να πίνετε πολλά υγρά και να ουρείτε συχνά συμβάλλει δραστικά στην γρήγορη ανάρρωση.

Υποτροπιαζουσες ουρολοιμωξεις

Πολλές γυναίκες πάσχουν από υποτροπιάζουσες ουρολοιμώξεως. Ένα ποσοστό 20% των γυναικών μετά την πρώτη ουρολοίμωξη, θα εμφανίσει ένα δεύτερο επεισόδιο ουρολοίμωξης στο μέλλον. Με κάθε ουρολοίμωξη ο κίνδυνος επανεμφάνισης αυξάνεται.

Προδιαθεσικοι παραγοντες για υποτροπιαζουσες ουρολοιμωξεις

• σεξουαλική δραστηριότητα
• χρήση διαφράγματος με σπερμοκτόνα ή χρήση σπερμοκτόνων ως μέσου αντισύλληψης
• εμφάνιση πρώτου επεισοδίου ουρολοίμωξης προ της ηλικίας των 15 ετών
• η παρουσία μητέρας με ιστορικό ουρολοιμώξεων
• επανειλημμένη χρήση αντιβιοτικών
• η αλλαγή του pH του κόλπου στις μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες, ακράτεια, κυστεοκήλη

Σε γυναίκες με υποτροπιάζουσες ουρολοιμώξεις (>3 εντός του 6μήνου) ο ιατρός μπορεί να προτείνει:

• Τη χορήγηση προφυλακτικής αντιμικροβιακής αγωγής που συνίσταται σε χαμηλές δόσεις αντιβιοτικού ημερησίως για 6 μήνες ή περισσότερο. Η επιλογή του αντιβιοτικού γίνεται πάντοτε με βάση την καλλιέργεια ούρων και το αντιβιόγραμμα. Αν το φάρμακο λαμβάνεται πριν από την κατάκλιση, παραμένει στην κύστη περισσότερο και επομένως έχει καλύτερα αποτελέσματα. Έρευνες έχουν αποδείξει ότι αυτή η θεραπευτική προσέγγιση πολλές φορές δίνει λύση στο πρόβλημα χωρίς να προκαλεί παρενέργειες.
• Στις υποτροπιάζουσες κυστίτιδες που έχουν σχέση με τη σεξουαλική επαφή προτείνεται η χορήγηση προφυλακτικής αντιμικροβιακής αγωγής με μία δόση αντιβιοτικού αμέσως μετά από κάθε επαφή.

Ουρολοιμωξεις κατα τη διαρκεια της κυησης

Οι έγκυες γυναίκες δεν εμφανίζουν ουρολοιμώξεις συχνότερα από τις υπόλοιπες γυναίκες. Ωστόσο, όταν μία έγκυος γυναίκα νοσήσει από ουρολοίμωξη έχει αυξημένες πιθανότητες η νόσος να επεκταθεί στο ανώτερο ουροποιητικό σύστημα και να δημιουργήσει επιπλοκές. Έρευνες έχουν δείξει ότι ένα 4-5% των εγκύων γυναικών θα εμφανίσουν ουρολοίμωξη ενώ η επίπτωση της ασυμπτωματικής βακτηριουρίας είναι μεγαλύτερη και αφορά το 2,3% έως 17% των κυήσεων. Η τελευταία εμφανίζεται δε συχνότερα στο δεύτερο τρίμηνο της κύησης. Εικάζεται ότι οι ορμονικές και λειτουργικές αλλαγές που συμβαίνουν στο γυναικείο σώμα κατά την εγκυμοσύνη, καθιστούν ευκολότερη τη δίοδο των βακτηριδίων μέσα στο ουροποιητικό σύστημα. Ο καταλληλότερος χρόνος για τον τακτικό έλεγχο της ασυμπτωματικής μικροβιουρίας είναι κοντά στη 16^η εβδομάδα της κύησης. Επί διαπιστώσεως ασυμπτωματικής βακτηριουρίας είναι υποχρεωτική η χορήγηση θεραπευτικής αγωγής, διότι η παρουσία μικροβίου στα ούρα εγκυμονεί κινδύνους τόσο για τη μητέρα όσο και για το βρέφος. Κάποια αντιβιοτικά δεν είναι δυνατό να χορηγηθούν κατά τη διάρκεια μίας εγκυμοσύνης. Για την επιλογή του καταλληλότερου θεραπευτικού σχήματος, επομένως, ο ιατρός θα συνεκτιμήσει διάφορους παράγοντες όπως την αποτελεσματικότητα του φαρμάκου, το στάδιο της εγκυμοσύνης, την υγεία της εγκύου καθώς και πιθανές επιπτώσεις στο έμβρυο. Η διάρκεια της θεραπείας συνήθως είναι 7 ημέρες και μετά το πέρας της, όπως και μηνιαίως στη συνέχεια, συνιστάται επανέλεγχος με καλλιέργεια.

Ουρολοιμωξεις στους ανδρες

Οι λοιμώξεις σε άρρενες είναι συνήθως επιπλεγμένες και εμφανίζονται σε αντίθεση με τις γυναίκες στις μεγαλύτερες ηλικίες. Είναι δυνατόν να εκδηλωθούν ως οξεία πυελονεφρίτιδα, οξεία ή χρόνια προστατίτιδα και ορχεοεπιδιδυμίτιδα. Οφείλονται συχνότερα στην ύπαρξη αποφράξεως σε οποιοδήποτε σημείο του ουροποιητικού και από οποιαδήποτε αιτία. Χαρακτηριστικά παράδειγματα αποτελούν η λιθίαση του ουροποιητικού συστήματος, η υπερτροφία του προστάτη, τα στενώματα της ουρήθρας ή η ύπαρξη ενός μονίμου ουροκαθετήρα. Το πρώτο βήμα στη θεραπεία μιας τέτοιας λοίμωξης είναι η άρση της απόφραξης που συχνά απαιτεί τη διενέργεια μιας επεμβατικής ή χειρουργικής πράξης. Το δεύτερο βήμα είναι ο προσδιορισμός του υπεύθυνου μικροβιακού παράγοντα και η άμεση έναρξη ενδοφλέβιας αντιμικροβιακής αγωγής.

Οι λοιμώξεις του προστάτη –οξείες και χρόνιες βακτηριακές προστατίτιδες – είναι πιο δύσκολο να αντιμετωπιστούν καθώς τα αντιβιοτικά δεν μπορούν να διεισδύσουν εύκολα στον προστατικό ιστό. Για το λόγο αυτό, οι ασθενείς με βακτηριακή προστατίτιδα συχνά χρειάζονται μακροχρόνια θεραπεία με ένα προσεκτικά επιλεγμένο αντιβιοτικό.

Πως μπορω να μειωσω τον κινδυνο επανεμφανισης μιας ουρολοιμωξης;

Μπορείτε να αποφύγετε την επανεμφάνιση μιας ουρολοίμωξης ακολουθώντας τα παρακάτω απλά βήματα:

• Αδειάστε την ουροδόχο κύστη σας συχνά, όχι βιαστικά και σιγουρευτείτε ότι δεν υπάρχει υπόλειμμα ούρων μετά το πέρας της ούρησης
• Σκουπιστείτε με φορά από μπροστά προς τα πίσω
• Πίνετε πολύ νερό
• Προτιμάτε τα ντους από τις μπανιέρες για να κάνετε μπάνιο
• Αποφύγετε τα σπρέι υγιεινής για γυναίκες και τα αρωματικά προϊόντα μπάνιου γιατί μπορεί να αυξήσουν τον ερεθισμό της προγεννητικής περιοχής
• Καλή υγιεινή της περιοχής των γεννητικών οργάνων πριν από τη σεξουαλική επαφή
• Μετά τη σεξουαλική επαφή, ουρήστε, για να ξεπλύνετε τα βακτήρια που μπορεί να έχουν εισέλθει στην ουρήθρα σας
• Μην χρησιμοποιείτε διάφραγμα, προφυλακτικό χωρίς λιπαντικό ή σπερματοκτόνο γέλη σαν μέθοδο αντισύλληψης. Τα διαφράγματα μπορεί να αυξήσουν την ανάπτυξη βακτηρίων, ενώ τα προφυλακτικά και τα σπερματοκτόνα μπορεί να προκαλέσουν ερεθισμούς. Όλα αυξάνουν την πιθανότητα εμφάνισης συμπτωμάτων ουρολοίμωξης
• Κρατήστε την περιοχή των γεννητικών οργάνων σας στεγνή φορώντας βαμβακερά εσώρουχα και φαρδιά ρούχα. Αποφεύγετε τα στενά τζιν και τα νάιλον εσώρουχα – παγιδεύουν την υγρασία και δημιουργούν ιδανικό περιβάλλον για την ανάπτυξη βακτηρίων.

Πηγή: Δρ. Αθηνά Σούρδη, pathologia.eu